இப்பொழுதெல்லாம் நடக்கச் செல்லும் முன், வெயில் உச்சியை நோக்கி கிளம்பிவிட்டதா என்று பார்த்துக் கொள்கிறேன். சென்ற வாரம் செம்பாவாங் சாலையைச் சோங் பாங்கில் பிடித்து அது அப்பர் தாம்ஸன் சாலையைச் சந்திக்கும் இடம் வரை நடந்து, வலது புறமிருந்த மண்டாய் சாலைக்குள் திரும்பி, நீ சூன் கேம்ப் வரை நடந்து, பேருந்து பிடித்து வீடு திரும்பினேன்.
அது போல நேற்றைக்கு முன் தினம்் யீஷூன் இன்டஸ்ட்ரியல் பார்க்கின் பக்கம்.
நடக்கத் தொடங்கிய இருபதாவது நிமிடம் சாலையைக் கடந்து இந்தப் பக்கமாய் வந்து கொண்டிருந்த நண்பரைப் பார்த்தேன். எனக்கு ஒரு ஊனம் உண்டு. புதிதாய் ஒருவரைப் பார்த்துப் பேசுவேன். அடுத்த முறை அவரை வெளியில் பார்த்தால், அவராக மீண்டும் அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டாலே தவிர எனக்கு அடையாளம் தெரியாது. ஒரு ஐந்து முறையாவது பார்த்துப் பேசினால் தான் முகம் கொஞ்சம் பழகும். சாலையைக் கடந்த நண்பரைப் முகநூலில் புகைப்படம் பார்த்துப் பழகியிருந்தாலும் ஒரு சந்தேகம், கடப்பதா, நிற்பதா என்று யோசித்துத் தயங்க, நல்லவேளை அவரே கையசைத்தார். சற்று நேரம் பேசிக் கொண்டே நடந்தோம்.
அப்படியே அந்த சாலையைத் தொடர்ந்து கடைசி வரைச் சென்று, அவென்யூ எட்டில் திரும்பி, அவென்யூ ஒன்பதில் மறுபடி திரும்பி ஜங்ஷன் ஒன்பது கடைத்தொகுதிக்குள் சென்றேன். அங்கே மற்றொரு நண்பர். அல்லது நண்பரைப் போன்ற ஜாடை கொண்ட ஒருவர். மறுபடியும் ஹாய் சொல்வதா, கடப்பதா என்று குழப்பம். அவர் முகத்தில் என்னைத் தெரிந்து கொண்டதற்கான அடையாளம் காணப்படவில்லை. ஒருவேளை அவர் என்னை கவனிக்காமல் கூட இருந்திருக்கலாம் அல்லது வேறொருவராக இருக்கவும் வாய்ப்பிருக்கிறது. நானாக அறிமுகப்படுத்திக் கொள்ள முயன்று வேறு யாரோவாக இருந்து விட்டால். சட்டென கடந்து தப்பித்தேன்.
ஆதலால் நண்பர்களே! தெருவில் சுற்றித் திரியும் என்னை யாரேனும் கண்டால், என் முகத்தில் அடையாளம் கண்டு கொண்டதற்கான அடையாளத்தைத் தேடாமல் சட்டென ஹாய் சொல்லிவிடுங்கள். இல்லையென்றால் அடையாள ஊனம் கொண்ட ஒருவரைத் திமிர் பிடித்தவர் என்று நீங்கள் தவறாகப் புரிந்து கொள்ள வேண்டிய அவசியம் நேரும்.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக