இறந்து போனவளின் கடைசி மணித்துளிகள்

‘இனியொரு முறை இந்தப் பக்கம் வரக்கூடாது’ என்று அம்மா வீட்டை விட்டு வெளியேறும் போது அவள் நினைத்துக் கொண்டாள்.

‘எல்லோர் குடும்பத்திலும் இருக்கும் பிரச்சனை தான், குழந்தை கொஞ்சம் பெரிதாகி கேள்விகள் கேட்கத் துவங்கினால் சரியாகிப் போகும், பிள்ளைக்கு அடிபணியாத மனிதர்களே இல்லை’ என்றெல்லாம் சொல்லி அழைத்து வந்து விட்டுச் சென்ற சகோதரனை யாரும் சீண்டக்கூட இல்லை.
அவன் மீது கோபம் இருந்தாலும், தன் வீட்டு மனிதனுக்குக் கிடைக்காத மரியாதை சதைக்குள் புதைந்திருந்து அசையும் முள்ளாய் வலியைக் கொடுத்தது.

அடுத்து வந்த நாட்களில், இவளின் இருத்தலை வலிந்து புறக்கணித்த குடும்பத்தினர்களை அவளும் பொருட்படுத்தாமல் இருக்க முடிவு செய்து கொண்டாள். கால்களுக்கிடையே சுற்றி வரும் இரண்டு வயது பிள்ளையை மட்டுமே பற்று கோலாய்க் கொண்டு, வாழ்வை அவனிருக்கும் திசையில் நகர்த்தத் துவங்கினாள்.

அன்று மாமனார் வீட்டிற்குள் வந்த போதே, குடித்து விட்டு வந்திருக்கிறார் என்று புரிந்தது. கூட வந்த இருவரின் உடல் மொழிகளும் அவளுடைய உள்ளுணர்வினைச் சலனப்படுத்தியபடி இருந்தன. அவர்கள் போகும் வரை தன் அறைக்குள்ளேயே இருக்க முடிவு செய்து கொண்டாள் அவள்.

சிணுங்கத் துவங்கியிருந்த மகனுக்காக அறையிலிருந்து வெளியேறி சமையலறைக்குள் சென்றாள். பிசைந்த சாதத்தில் உப்பு இருக்கிறதா என்று சரிபார்த்துக் கொண்டிருந்த போது, ‘கொடு நான் ஊட்டுகிறேன்’ என்று சொன்ன மாமியாரை அவளால் மறுக்க இயலவில்லை. அருகில் நின்றிருந்த மகனைத் தூக்கி அழுந்த முத்தம் கொடுத்தாள்.

அறைக்குள் சென்று மகன் இறைத்திருந்த பொருட்களை அடுக்கி வைக்கத் துவங்கினாள். சில நொடிகளில் முதுகிற்குப் பின்னால் கதவைத் திறக்கும் சத்தம் கேட்க, சட்டெனத் திரும்பினாள்.

‘இப்படி பேசாமயே இருந்தா சரியாயிடுமா? என்று கரகரத்த குரலில் கேட்டபடி அறைக்குள் நுழைந்த மாமனாரைப் பார்த்ததும், கையிலிருந்த ஹெலிகாப்டரைப் போட்டுவிட்டு தன்னிச்சையாக பின்னோக்கி நகரத் துவங்கினாள். அவரைத் தொடர்ந்து வந்த இருவரும், கதவருகே நின்று கொண்டார்கள்.

‘எப்படியாவது எங்க வீட்டில கொடுத்திடுவாங்க’ என்று துவங்கி அவள் சொன்ன சமாதானங்கள் முன்னேறியபடி இருந்த மாமனாரின் காலடியில் நசுங்கிக் கொண்டிருந்தன. இது வழக்கமாய் நடக்கும் நிகழ்வாய் முடியப் போவதில்லை என்று அவளுடைய உள்மனம் பதறத் துவங்கியது. அந்த நேரம் கூட வந்திருந்த இருவரும் கட்டிலின் மேலிருந்த, அவள் பிறந்தகத்திலிருந்து கொண்டு வந்திருந்த தலையணைகளை ஆளுக்கு ஒன்றாய் எடுத்துக் கொண்டார்கள்.

அவள் அவர்களைப் பார்த்தபடியே கட்டிலுக்கும் சுவரிற்கும் நடுவே இருந்த இடைவெளியில் நுழைந்தாள். மூவரைத் தன்னால் சமாளிக்க முடியமா என்ற சந்தேகம் அவளுள் எழுந்தபடி இருந்தது. வெளியே மாமியாரிடம் உணவு சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த மகன் நினைவிற்கு வந்தான். அலறிக் கொண்டே தன் உடலை எழுப்ப முயற்சிக்கும் அவனுடைய பிம்பம் கண் முன் தோன்றியது. எப்படியும் இவர்களிடமிருந்து தப்பித்துவிட வேண்டும் என்ற உறுதியுடன் முதுகில் முட்டிய சுவரின் மேல் தன் முழு பலத்தும் கொடுத்து கைகளால் மாமனாரைப் பிடித்துத் தள்ளத் துவங்கினாள்.

அவர்களால் மிகச் சுலபமாய் அவளைத் தரையில் வீழ்த்தி விட முடிந்தது. இடைவெளி குறுகலாக இருந்த்தால், அவளைக் கட்டிலுக்கு அந்தப் பக்கமாய் மூவரும் சேர்ந்து இழுத்துப் போட்டார்கள். இனியும் தாங்க முடியாது, இங்கிருந்து இப்போதே வெளியேறி, தன்னுடைய மகனை அழைத்துக் கொண்டு இவர்களின் கண்ணில் படாமல் ஏங்கேனும் சென்று விட வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்த அவளது முகத்தைத் தலையணை மறைத்தது.

தலையணையை ஒருவன் அழுத்தத் துவங்கிய கணம், மற்றொருவனும் அவனுடன் சேர்ந்து கொண்டான். இன்னும் ஒரேமுறை மகனை முத்தமிடத் துடித்த எண்ணங்களுடன் கைகளையும் கால்களையும் காற்றில் வீசிக் கொண்டிருந்தாள் அவள்.

சமீபத்தில் இறந்து போய், செய்தித்தாள்களில் இடம் பெற்றிருந்தவளின் கடைசி மணித்துளிகள் இப்படியாகவும் இருந்திருக்கலாம்.